Het verleden in het heden

Zondagochtend gingen we met de bus verder van Bandung naar Jakarta. We wilden met de trein gaan, maar de mensen van het guesthouse waar we verbleven zeiden dat de bus goedkoper zou zijn. Top. Doen dus.

Een busrit van tweeënhalf uur en nog een 20 min met de taxi later kwamen we aan bij ons hotel. We gooiden ons spullen neer, friste ons op en namen een taxi naar een van de vele malls van Jakarta. Het was hier ontzettend koud. Liepen we dan, in ons shortje en hemdje. We gingen dus snel op jacht naar een trui. Helaas lag er geen enkele binnen ons budget, of ze waren gewoon niet mooi genoeg. Niet geslaagd dus, maar jeetje, wat heb ik door deze reis al veel spullen moeten laten liggen. Het is dat ik er nog twee maanden mee rond moet sjouwen, anders was ik sowieso al een complete garderobe rijker na deze inmiddels versterken vier weken.
Na het eten namen we nog een kijkje in een andere mall, die te bereiken was door de straat over te steken. In deze mall was het ontzettend druk. We liepen tientallen rondjes en raakten af en toe de weg kwijt. Zo druk en groot. En alles leek op elkaar. Ik startte een zoektocht naar een telefoon, maar ook hier kon ik niet in slagen. Hoe is het mogelijk, met niks terug naar het hotel?
Na wat uurtjes "kijken, kijken maar niet kopen" belandde we in een loungebar op de derde verdieping van de eerste mall. Hier hadden we super gaaf uitzicht over de stad. En daar hoorde natuurlijk een cocktail bij. Proost!

Nadat ik via mama een en ander aan info had gekregen over het verleden van opa en oma, wist ik dankzij Wikipedia waar ik moest zijn om terug te gaan in de tijd.
De volgende ochtend werden we opgehaald door de taxi, waarbij de zoektocht begon bij Vincentius Puteri. Oma had het gehad over een klooster in Polonia, en dit klooster zou nog bestaan. Voor mij zeker een bezoek waard dus. Na een lange taxirit had de chauffeur eindelijk het klooster/meisjesweeshuis gevonden.
Ik vertelde ze dat mijn oma hier vroeger gewoond zou hebben en dat ik dus heel graag eens rond wilde kijken. We maakten kennis met een zuster waarna we werden rondgeleid.
Het was enerzijds heel bizar om hier te zijn, anderzijds super bijzonder. Ik heb elke hoek van elke zaal bekeken en heb zoveel mogelijk foto's gemaakt om aan oma te laten zien.
Toen we in de slaapzaal kwamen keek ik werkelijk mijn ogen uit. Een lange rij met stapelbedjes links en een lange rij met stapelbedjes rechts. In totaal sliepen hier 's nachts 136 meisjes. 136! Op één zaal. Ongelooflijk. Echt triest zag het er overigens niet uit, vond ik. De bedden en het beddengoed hadden allemaal verschillende kleuren, en op enkele bedjes lagen teddyberen.
Naast de slaapzaal waren er meerdere eetzalen, een bibliotheek met honderden boeken, muzieklokalen, een tuin met wat speeltoestellen en klaslokalen.
Echt zo bijzonder, wetende dat mijn oma hier haar jongere jaren heeft doorgebracht.

Na een volledige rondleiding zijn we terug in de auto gestopt om onze volgende bestemming aan te doen: het huis van tante Rika, opa's zusje. Zij is van opa's familie de enige die in Indonesië is overgebleven, dus ook dat was zeker een bezoek waard. Ik had tante Rika nog nooit gezien, maar wat werden we hartelijk ontvangen zeg! Tante Wina (Rika's dochter) en Michelle (Rika's kleindochter) waren er ook. We schoven met zijn allen aan tafel en genoten van een lekker Indonesische maaltijd.
Ik vroeg tante Rika of zij wist waar het huis zich bevindt waar opa en oma vroeger hebben samengewoond, maar deze bestond helaas niet meer. Die wijk is namelijk volledig vernieuwd. Jammer, want ik had dit graag willen zien, maar helaas. Mijn zoektocht naar het verleden van opa en oma hield dus al snel op, maar door de vele verhalen van tante Rika wist ik mezelf toch een klein beetje in die tijd te wanen.

We hebben die nacht bij tante Rika gelogeerd en gingen vandaag naar een van de malls in de buurt, "gezellig jalan jalan", aldus tante Rika (voor de Nederlanders; wandelen).
Om 16:30 uur zijn we opgehaald door de chauffeur van tante Wina en zetten onze reis voort naar Singapore. Vier mooie weken Indonesië zijn vliegensvlug voorbij gegaan, maar de herinneringen zullen altijd blijven.