Van surfplank naar straatroof

Wat begon de dag gisteren goed!
Steffie en ik stonden op tijd op zodat we konden gaan surfen. Een van de locals vertelde ons dat je rond 9:00 uur in de ochtend de beste golven hebt voor beginners, dus vandaar.
Op ons tempo was het inmiddels 10:00 uur voor we op het strand waren, maar we hebben onszelf meteen in een wetshirt gehesen en zijn op een board gesprongen.
Deel 1 van de les was op het strand. Er werden wat algemene dingen over het board verteld, en daarna leerden we hoe en wanneer we op de golven, ofwel op het board, moesten gaan staan. Een klein half uurtje later zijn we het water in gegaan.

Ik ging op m'n board liggen, keek achterom, peddel, peddel, daar kwam de golf onder me, en HUP omhoog! YES, ik stond.. ennnn, ik viel weer.
Weer terug de enorme stroming in, en ik probeerde het weer opnieuw. En ja hoor, ik stond rechtop. Helemaal tot het eind. Wat een geweldig gevoel, en wat vond ik het leuk om te doen!
Zo ben ik nog wel een paar keer op en neer gegaan.

Na een klein uurtje stopten we omdat de golven TE extreem waren. Vond ik niet zo erg, want ik was echt kapot. Die stroming... Respect voor surfers die de achterste, grote golven pakken, want ik vond het al erg genoeg om de voorste stroming in te gaan. En ik kon er nog wel lopen... haha
Later die middag mochten we terugkomen voor ons tweede moment surfen. Rond 15:00 uur zouden de golven weer rustiger worden en daar stonden we dan weer, om 15:00 uur. De golven gingen nog steeds een enorme hoogte de lucht in, dus tegen de tijd dat we het water weer in konden was het 17:30 uur.

Geweldig, daar gingen we weer, over de golven heen, op het board.
En weer rechtop. Tot het eind. En weer terug de zee in. En weer de golf op. Tot het eind. En zo ging het anderhalf uur lang door. Ik vond het geweldig. Ik denk zelfs dat ik er een nieuwe hobby bij heb. Haha.
De spierpijn vandaag is niet te harden, maar hee, wie iets wil die moet wat! Op naar onze volgende golven!!

Na het surfen hebben we een heerlijk biertje (Bintang) gedronken onder het genot van de zonsondergang.
Een biertje had nog nooit zo lekker gesmaakt, kan ik je vertellen. De sfeer, het gevoel na een middag surfen, en de mensen om ons heen. Het was genieten.

Na dit lekkere biertje, zijn we 's avonds uit eten gegaan bij een Mexicaans restaurantje, en vervolgens zijn we wat gaan drinken bij een live muziek bar hier. Het was Happy Hour, dus we hadden twee biertjes voor de prijs van een. Nu kost bier hier al geen drol, dus dit was echt een lachertje.

We hadden het gehad en zijn verder gegaan. Dankzij een Duitse jongen waarmee we aan de praat raakte kwamen we terecht in een discotheek, Skygarden. Het was er enorm, 4 verdiepingen, ontelbaar aantal area's en jawel, een rooftop bar.
Iedereen waarmee we aan de praat raakten kwam uit Australie, verrassend he? Maar het leuke was nog dat degene die wij spraken stuk voor stuk uit Perth kwamen. Nu lijkt Perth niet heel bijzonder, maar voor mij was het wel heel typisch omdat dat de eerste plaats is waar ik naartoe wil ALS ik door ga reizen naar Australie.
Na wat heerlijke uurtjes muziek, dansen en gezellige mensen besloten Stef en ik terug te gaan naar ons hotel.

En toen begon de ellende....

Tim, een van de jongens uit Perth, liep een stuk met ons mee richting ons hotel. "Ik wil niet dat jullie iets overkomt", zei hij nog.
Maar wij hadden een beetje genoeg van hem, dus we wimpelden hem op den duur af. "Ach joh, d'r gebeurt ons al vier dagen niks", waarna hij omkeerde naar z'n hotel, niet wetende wat ons 200 meter verderop te wachten stond.
Hier in Indonesië spreekt echt iedereen ons aan. Of ze nou om aandacht vragen, of iets willen verkopen, ze spreken je aan. Lopend, langs hun winkeltje of op de scooter, t interesseert ze niks.

We liepen verder, en er kwam er weer eens zo een voorbij, op een scooter. "You need ride?". "Nee mongool, I don't need a ride, rijd lekker door" is wat ik dacht, maar ik zei alleen maar "no".
Een milliseconde later had ie m'n tasje te pakken, en voor ik het wist werd ik een paar meter meegetrokken achter zijn scooter, ik had namelijk het tasje nog om m'n nek/schouder zitten.
Je eerste reactie is dat je je tas zo stevig mogelijk vast wilt houden, maar ik wist me op den duur toch los te rukken. Ik viel op de grond en de man met de scooter was weg met mijn tasje.
Ik stond op en stond werkelijk perplex. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk weg zijn van die plek.
Locals wilden ons helpen, maar voor mij was het allemaal een groot complot, dus niemand hoefde mij te helpen.

Vandaag heb ik aangifte gedaan bij de politie. In het begin deed die vent een beetje raar, maar op den duur gaf ie me gelukkig gewoon een formulier waarop ik alles kon invullen.

Op dit moment moet ik het vertrouwen een beetje zien terug te vinden in de mensen hier. Aangezien alle indo's hier enorm op elkaar lijken is iedereen voor mij verdacht, dus hoop het (zoals anderen ook al zeggen) snel naast me neer te kunnen leggen, zodat ik gewoon kan doen waarvoor ik kwam; volop genieten!!