Mijn eerste souvenir uit Kuta

Wauw!

Dinsdagochtend 8 oktober. THE day was aangebroken. Tot het moment dat ik de auto uit stapte op Schiphol realiseerde ik het me nog steeds niet.
En ineens zaten we daar, in een enorm bakbeest met op de zijkanten "Malaysia". Rijen stoelen links, rijen stoelen in het midden en rijen stoelen rechts. Wij mochten doorlopen naar het tweede gangpad en namen plaats op onze stoelen. Twee stoelen aan de raamzijde. Awesome.
De vlucht was echt super! Alleen die mocht al drie maanden duren van mij.
Geen huilende baby's in de buurt, geen stinkende mensen om ons heen, maar alleen maar goeds. Een tv met elk spel dat je je kan bedenken, allerlei tv-series, heel veel films, zo'n 80 muziekalbums én.. heel veel eten.

We zaten nog geen kwartier of de eerste snacks werden al uitgedeeld, gevolgd door een maaltijd, nog meer snacks en weer een maaltijd. Ze zeggen dat Indo's veel eten, maar dat is echt zo. Malaysia Airline; aanradertje hoor!

Na een overstap op Kuala Lumpur (waar we overigens weer onze oude vluchttijden kregen) zijn we na een totale reis van 24 uur aangekomen in ons hotel in Bali.

We waren gebroken, maar besloten lekker te gaan douchen en daarna wat te gaan eten. Slapen deden we later wel, om zo snel mogelijk het ritme te krijgen.

Eenmaal onze eerste stappen door de straten van Bali waren we er al snel achter hoe het er hier aan toe gaat "hello lady" "massage" "come in come in" "surf lessons" "you want haircut". We werden van alle kanten aangesproken.
De indo mannetjes zijn echte flirtbazen trouwens, dus we gaan snel op zoek naar (mannelijke) vrienden. Daarmee hopen we dat het wat minder wordt. Met aandacht is niks mis, maar hier is het echt extreem!

Over extreem gesproken; het verkeer hier.. Wow, pap, mam, jullie hebben gelijk. Het is hier écht druk. En hectisch. En die scooters.. Zoveel!!

Echt zo anders dan wij Nederlanders gewend zijn, maar dat realiseer en zie je pas echt als je hier bent. Ik had natuurlijk al veel gehoord, maar door het te zien maak je het echt mee.

Vandaag hadden we nog last van de jetlag dus besloten we het vandaag nog even relaxed aan te doen. We zijn naar het strand geweest waar ik het volgende extreme ontdekte.
Wow wow wow, het was immens hoog. En groot. En sterk. En mooi. Nee pap, don't worry, ik heb het niet over een vent, maar over de golven.

Ik heb echt m'n ogen uitgekeken. Wat was dat uitzicht genieten zeg. Heel gaaf. Ik stond op het strand, draaide me even om naar Steffie en voor ik het wist viel ik op de grond en werd ik onder het water alle kanten in getrokken. Yep, dat was dus een van die mooie golven. En aan die mooie golf heb ik meteen een souvenir overgehouden: een schaafwond op mijn been. Sterk verhaal he ;-)

"Bijzijn is meemaken" zeggen ze toch.. Het is echt zo!